ADHD چیست؟ علل، علائم و درمان پیش فعالی

ADHD مخفف اختلال کمبود توجه/بیش فعالی است. این یک اختلال عصبی رشدی است که افراد در هر سنی را تحت تاثیر قرار می دهد و با مشکلات توجه، تکانشگری و بیش فعالی مشخص می شود.

افراد مبتلا به ADHD ممکن است در تمرکز بر روی وظایف برای مدت طولانی، سازماندهی ماندن و تکمیل وظایف مشکل داشته باشند. آنها همچنین ممکن است با تکانشگری دست و پنجه نرم کنند که می تواند منجر به قطع حرف دیگران، صحبت کردن خارج از نوبت و انجام رفتارهای پرخطر شود. بیش فعالی در افراد مبتلا به ADHD می تواند به صورت بی قراری، بی قراری، یا مشکل در نشستن ظاهر شود.

ADHD می تواند تأثیر قابل توجهی بر عملکرد تحصیلی، شغلی و اجتماعی داشته باشد. این بیماری معمولاً در دوران کودکی تشخیص داده می شود، اما برخی از افراد ممکن است تا بزرگسالی تشخیص داده نشوند. درمان ADHD اغلب شامل دارو، درمان و اصلاح شیوه زندگی است.

انواع هوش در کودکان را بشناسید!

علل ایجاد ADHD

علل دقیق ADHD به طور کامل شناخته نشده است، اما تحقیقات نشان می دهد که احتمالاً توسط ترکیبی از عوامل ژنتیکی، محیطی و عصبی ایجاد می شود.

• عوامل ژنتیکی بر روی ADHD:

مطالعات نشان داده‌اند که ADHD معمولاً در خانواده‌ها دیده می‌شود و یک مؤلفه ژنتیکی قوی در این اختلال وجود دارد. تخمین زده می شود که تا 80 درصد از خطر ابتلا به ADHD به عوامل ژنتیکی نسبت داده می شود.

• عوامل عصبی زیستی بر روی ADHD:

تحقیقات همچنین تفاوت هایی را در ساختار و عملکرد مغز در افراد مبتلا به ADHD، به ویژه در زمینه های مربوط به توجه، کنترل تکانه و عملکرد اجرایی شناسایی کرده است. این تفاوت ها ممکن است مربوط به ناهنجاری در انتقال دهنده های عصبی دوپامین و نوراپی نفرین باشد که در تنظیم توجه و رفتار نقش دارند.

• عوامل محیطی بر روی ADHD:

قرار گرفتن در معرض عوامل محیطی خاص، مانند قرار گرفتن در معرض الکل یا تنباکو، وزن کم هنگام تولد، یا قرار گرفتن در معرض سرب نیز ممکن است خطر ابتلا به ADHD را افزایش دهد. علاوه بر این، عواملی مانند استرس، تروما، یا محیط خانه پر هرج و مرج ممکن است علائم ADHD را تشدید کنند.

توجه به این نکته مهم است که اگرچه این عوامل ممکن است خطر ابتلا به ADHD را افزایش دهند، اما لزوماً به خودی خود باعث ایجاد این اختلال نمی شوند. تأثیر متقابل دقیق بین عوامل ژنتیکی، محیطی و عصبی در ایجاد ADHD پیچیده است و هنوز در حال تحقیق است.

در این قسمت از مقاله از شما دعوت می شود از سایت پیانو استایل دیدن فرمایید و بهترین ها را برای کودک خود رقم بزنید.

ADHD: تعریف و علائم

ADHD یک اختلال مغزی است که بر توانایی کودک برای تمرکز، حفظ توجه، تنظیم سطح فعالیت و کنترل تکانه ها تأثیر می گذارد. این یکی از شایع ترین اختلالات عصبی رشدی در کودکان است که شیوع آن بین 5 تا 10 درصد در سراسر جهان تخمین زده می شود.

علائم ADHD معمولا به سه دسته اصلی تقسیم می شوند:

• بی توجهی: کودکان مبتلا به بیش فعالی اغلب در توجه، متمرکز ماندن و سازماندهی وظایف مشکل دارند. آنها ممکن است فراموش کار باشند، مرتباً چیزهایی را گم می کنند و برای انجام کارهایی که نیاز به تلاش ذهنی مداوم دارند، تقلا کنند.
• بیش فعالی: کودکان مبتلا به ADHD ممکن است بیش از حد پرانرژی، بیقرار و قادر به نشستن طولانی مدت نباشند. آنها ممکن است درگیر حرکت مداوم باشند و برای شرکت بی سر و صدا در فعالیت ها تلاش کنند.
• تکانشگری: کودکان مبتلا به بیش فعالی اغلب بدون فکر عمل می کنند که می تواند منجر به حوادث، درگیری های اجتماعی و تصمیم گیری ضعیف شود. آنها ممکن است در انتظار نوبت خود مشکل داشته باشند یا در حین مکالمه صحبت دیگران را قطع کنند.
  توجه به این نکته ضروری است که همه کودکان مبتلا به ADHD هر سه دسته علائم را نشان نمی دهند. این وضعیت را می توان به سه زیر گروه طبقه بندی کرد:

نوع عمدتاً بی توجه: کودکان مبتلا به این زیرگروه عمدتاً با بی توجهی دست و پنجه نرم می کنند و ممکن است به راحتی نادیده گرفته شوند زیرا کمتر احتمال دارد رفتارهای مخرب از خود نشان دهند.
نوع عمدتاً بیش فعال- تکانشگر: کودکان مبتلا به این زیرگروه در درجه اول بیش فعالی و تکانشگری را نشان می دهند که اغلب منجر به مشکلات رفتاری در محیط های مختلف می شود.
نوع ترکیبی: کودکان با این زیرگروه بی توجهی، بیش فعالی و تکانشگری قابل توجهی نشان می دهند که اغلب منجر به شدیدترین اختلالات عملکردی می شود.

تاثیر بیش فعالی بر کودکان

بیش فعالی می تواند به طور قابل توجهی بر عملکرد روزانه و کیفیت کلی زندگی کودک تأثیر بگذارد.

اثرات ADHD بر روی کودکان را می توان در زمینه های مختلفی مشاهده کرد، از جمله:

1- عملکرد تحصیلی: کودکان مبتلا به ADHD اغلب برای تمرکز در کلاس، پیروی از دستورالعمل‌ها و انجام وظایف با مشکل مواجه می‌شوند که می‌تواند منجر به عملکرد ضعیف تحصیلی، حفظ نمره و خطر بالاتر ترک تحصیل شود.

2- مهارت های اجتماعی: تکانشگری، بیش فعالی کودکان و بی توجهی می تواند توسعه و حفظ روابط دوستانه را برای کودکان مبتلا به ADHD دشوار کند. آنها ممکن است توسط همسالان خود به عنوان اخلالگر یا مزاحم تلقی شوند و ممکن است برای درک نشانه ها و هنجارهای اجتماعی تلاش کنند.

3- عزت نفس: شکست های مکرر و بازخورد منفی دیگران می تواند منجر به احساس بی کفایتی و اعتماد به نفس پایین در کودکان مبتلا به ADHD شود.

4- تنظیم عاطفی: کودکان مبتلا به بیش فعالی ممکن است احساسات شدیدتری را نسبت به همسالان خود تجربه کنند و در مدیریت این احساسات مشکل داشته باشند و در نتیجه نوسانات خلقی، تحریک پذیری و ناامیدی ایجاد شود.

5- عملکرد خانواده: بیش فعالی می تواند استرس و درگیری را در خانواده ایجاد کند، زیرا والدین ممکن است برای درک و مدیریت رفتارهای فرزندشان دچار مشکل شوند.

6- رفتارهای پرخطر: کودکان مبتلا به بیش فعالی در معرض خطر بیشتری برای درگیر شدن در رفتارهای پرخطر، مانند سوء مصرف مواد، رانندگی ناایمن، و فعالیت های مجرمانه هستند.

7- شرایط همزمان: ADHD اغلب با سایر شرایط سلامت روان مانند اضطراب، افسردگی و ناتوانی های یادگیری همراه است که می تواند چالش های پیش روی کودکان مبتلا را تشدید کند.

درمان ADHD ، پیش فعالی

هیچ درمانی برای بیش فعالی وجود ندارد، اما ترکیبی از داروها، رفتار درمانی و حمایت آموزشی می تواند به مدیریت علائم و بهبود عملکرد کودک کمک کند. برخی از رایج ترین گزینه های درمانی عبارتند از:

• دارو: داروهای محرک، مانند متیل فنیدات و آمفتامین، رایج ترین داروهایی هستند که برای بیش فعالی تجویز می شوند. آنها به افزایش در دسترس بودن انتقال دهنده های عصبی در مغز کمک می کنند که می تواند توجه، تمرکز و کنترل تکانه را بهبود بخشد. داروهای غیر محرک مانند اتوموکستین نیز ممکن است برای برخی از کودکان تجویز شود.
• رفتار درمانی: رفتار درمانی با هدف آموزش راهبردهایی به کودکان مبتلا به ADHD برای مدیریت علائم و بهبود مهارت های اجتماعی، تنظیم هیجانی و توانایی های سازمانی آنها می باشد. این ممکن است شامل درمان فردی، گروه درمانی یا آموزش والدین باشد.
• پشتیبانی آموزشی: مدارس می‌توانند از طریق تسهیلات، مانند زمان اضافی در آزمون‌ها، صندلی ترجیحی، و برنامه‌های آموزشی فردی (IEP) برای کودکان مبتلا به ADHD حمایت بیشتری ارائه دهند.
• تغییرات سبک زندگی: تشویق به ورزش منظم، حفظ یک برنامه خواب ثابت، تغذیه مناسب کودکان بیش فعال نیز می تواند به مدیریت علائم ADHD کمک کند.

حمایت از کودکان مبتلا به بیش فعالی

والدین، معلمان و مراقبان نقش مهمی در کمک به موفقیت کودکان مبتلا به ADHD دارند. برخی از راهبردها برای حمایت از کودکان مبتلا به بیش فعالی عبارتند از:

• ایجاد برنامه های روزمره: ارائه یک برنامه روزانه ثابت می تواند به کودکان مبتلا به ADHD کمک کند تا زمان و وظایف خود را بهتر مدیریت کنند.
• تعیین انتظارات واضح: انتظارات را به وضوح بیان کنید و دستورالعمل های خاصی برای وظایف و رفتارها ارائه دهید.
• تشویق سازمان: به کودکان مبتلا به ADHD کمک کنید تا مهارت های سازمانی خود را با ارائه ابزارهایی مانند برنامه های بصری، چک لیست ها و پوشه های رنگی توسعه دهند.
• ارائه تقویت مثبت: کودکان را برای تلاش ها و موفقیت هایشان تحسین کنید و به آنها پاداش دهید، که می تواند به تقویت عزت نفس و انگیزه آنها کمک کند.
• تقویت ارتباطات باز: ارتباط باز و صادقانه در مورد بیش فعالی و چالش های آن را تشویق کنید، که می تواند به کودکان کمک کند احساس درک و حمایت کنند.
• همکاری با متخصصان مدرسه: از نزدیک با معلمان و کارکنان مدرسه کار کنید تا اطمینان حاصل کنید که تسهیلات و پشتیبانی مناسب برای کودک وجود دارد، کودکان بیش فعال در مدرسه به سرعت خسته می شوند و تمرکز خود را از دست می دهند.
• جستجوی کمک حرفه ای: در صورت نیاز، با متخصصان سلامت روان و گروه های حمایتی برای درک و مدیریت بهتر بیش فعالی مشورت کنید.

تفاوت بین adhd و odd

ADHD و ODD دو اختلال رفتاری متفاوتی هستند که می توانند کودکان و نوجوانان را تحت تاثیر قرار دهند. ADHD مخفف اختلال کمبود توجه بیش فعالی است، در حالی که ODD مخفف اختلال نافرمانی مخالف است.

بیش فعالی با علائمی مانند بی توجهی، تکانشگری مشخص می شود. کودکان مبتلا به ADHD ممکن است در توجه کردن، ثابت نشستن یا پیروی از دستورالعمل ها مشکل داشته باشند. آنها همچنین ممکن است حرف دیگران را قطع کنند، به صورت تکانشی عمل کنند و در انتظار نوبت خود مشکل داشته باشند.

از سوی دیگر، ODD با یک الگوی مداوم از رفتار منفی، سرکشی و نافرمانی نسبت به شخصیت‌های اقتدار مشخص می‌شود. کودکان مبتلا به ODD ممکن است خشم، تحریک پذیری و رفتار مشاجره آمیز را نسبت به والدین، معلمان و دیگر شخصیت های معتبر نشان دهند. آنها همچنین ممکن است عمدا دیگران را آزار دهند، دیگران را به خاطر اشتباهاتشان سرزنش کنند و از رعایت قوانین امتناع کنند.

در حالی که ممکن است در علائم بین ADHD و ODD همپوشانی وجود داشته باشد، اما آنها اختلالات متمایز با معیارهای تشخیصی و رویکردهای درمانی متفاوت هستند. همچنین شایان ذکر است که برخی از کودکان ممکن است هر دو بیش فعالی و ODD داشته باشند.